مقایسه میزان انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی با و بدون مصرف ریتالین و گروه عادی

هدف ازاین پژوهش مقایسه انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی مصرف کننده وغیرمصرف کننده ریتالین و گروه عادی است. طرح پژوهش انجام شده علّی مقایسه ای بود، تعداد نمونه این پژوهش شامل 60 نفراز دانش آموزان پسر مقطع پنجم و ششم ابتدایی (12-11) ساله دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی مصرف کننده و غیرمصرف کننده ریتالین و گروه عادی مشغول به تحصیل در مدارس دولتی منطقه 8 تهران بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب ودر سه گروه مجزا مشتمل بر مصرف کننده ریتالین، بدون مصرف ریتالین و گروه عادی دسته بندی شدند. دراین پژوهش از پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس استفاده شد.و برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده نیزاز مدل آماری تحلیل واریانس(برای مقایسه گروههابراساس میانگین)وt برای دو گروه مستقل استفاده گردید. نتایج حاصل از یافته ها نشان داد که بین سه گروه به لحاظ انگیزه پیشرفت تفاوت معناداری وجود دارد، بدین ترتیب که بیشترین انگیزه پیشرفت متعلق به دانش آموزان گروه عادی بدون اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی،سپس در گروه مصرف کننده ریتالین و کمترین میزان انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بدون مصرف ریتالین بوده است. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که احتمالاً ریتالین می تواند به عنوان یک عامل افزایش دهنده انگیزه پیشرفت در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی موثر باشد.